Op 24 juni was er een bijeenkomst van Content Café, met als very special guest star Lisa Welchman. Haar verhaal maakte veel duidelijk over waarom governance (duidelijke afspraken over standaarden en verantwoordelijkheden) belangrijk is. Ze deed dat aan de hand van een mooie metafoor: muziek.
Lisa Welchman is de auteur van ‘Managing Chaos - Digital Governance by Design’. Ze heeft heel veel ervaring met het onderwerp governance bij grote bedrijven en organisaties.
Ik heb haar boek gelezen voor de UX Book Club Arnhem-Deventer, maar ik vond het zó saai en warrig dat ik niet eens meer naar de avond van de bespreking ben geweest. Gelukkig was Iacobien Riezebosch er wel - zij schreef na afloop een heldere uitleg over het boek, met een kritische beschouwing - Grip op digitaal met digital governance.
Van alle kanten hoorde ik wel dat Welchman ‘live’ erg goed is, dus toen Content Café aankondigde dat ze zou komen spreken heb ik me snel ingeschreven.
En het was inderdaad erg goed, vooral omdat ze me duidelijk wist te maken waarom governance zo belangrijk is, en in welke situatie. Dat deed ze aan de hand van een muzikale metafoor. Welchman houdt zelf erg van muziek: ze zingt jazz en speelt piano, en gaat ook graag naar klassieke concerten van traditionele orkesten.
Klein versus groot ensemble
Jazz speel je vaak met een klein ensemble, waarbij je elkaar veel aankijkt en (non-verbaal) communiceert over de ‘flow’ van de muziek. In een klassiek orkest speel je met zó veel mensen, dat het onmogelijk is om direct met iedereen om je heen te communiceren.
In de jazz zijn er afspraken over toonsoorten en is er vaak ook geschreven muziek, maar over het algemeen is een muziekstuk veel minder uitgeschreven (en voorgeschreven) dan in de klassieke muziek. In een groot orkest heb je meer discipline en structuur nodig dan in een kleine groep.
De ene soort muziek is niet beter dan de andere (hoewel iedereen natuurlijk zijn eigen voorkeur heeft) - maar ze hebben wel beiden hun eigen eisen.
Groepsgrootte en nabijheid
Welchman ziet een overeenkomst tussen muzikale ensembles en webteams. Als je met een klein team werkt dat elkaar continu kan zien, kun je prima improviseren: het is makkelijk om af te blijven stemmen en hetzelfde tempo te spelen. Maar als je een groot team hebt, dat op verschillende plekken werkt, dan moet je echt veel meer formele zaken regelen - anders vliegt iedereen een andere kant op en spelen we niet meer hetzelfde stuk.
Kleine teams en grote teams zijn beiden goed, moeten beiden bestaan, maar je moet dus altijd goed kijken naar wat jouw team nodig heeft om goed te functioneren. Als er problemen zijn, zegt Welchman, dan heeft dat vrijwel altijd te maken met dat er iets aan de hand is in de groepsgrootte of in de ‘resource proximity’, de mate waarin mensen dicht bij elkaar werken.
En daar moet je dan wat aan doen. Standaarden en formele beslissingsstructuren zijn geen saai brevet van ‘anal retentiveness’, maar maken het juist mogelijk dat ook grote groepen mensen samen effectief iets moois kunnen maken.
Hele verstandige woorden dus, waardoor ik wel zin krijg om het boek nog een keer te lezen en het dan hopelijk beter te begrijpen. Lisa Welchman - verstandige vrouw - ga haar zien als je de kans krijgt, bijvoorbeeld komende dinsdag in Utrecht!